جفت شش!

میگن یه روایتی هست امام صادق گفته که هرکس انسانی رو بخاطر گناه و اشتباهش سرزنش کنه از دنیا نمیره تا روزی ک اون اشتباهو خودش مرتکب بشه...

تمام این مدت هرشب ک سرمو گذاشتم رو بالش، هربار ک چشمام قبل خواب خیس شده، هربار که از گریه, سردردای وحشتناک اومده سراغم، کیلومترها زندگیمو دنده عقب رفتم و با خودم گفتم خدایا ینی کجای راه زندگیم دل کسیو شکستم الان سرم اومده؟! 

رفته بودم آرشیو نوشته های قبلیم...

چجوری, آخه اینارو ، اینارو، اینارو ، اینارو ، اینو هم حتی بخونم حالم بهم نریزه؟ چجوری, اون دولپی نوشتنم آخه یادم بره؟ چجوری, یادت میره این همه عشقمو...؟!

بگم چقد نشستم زل زدم به این گل و به این مهمونش مشخصه حالم چه شکلیه؟!

می‌بینین هیچی نمیگم، می‌بینین چیزی, نمینویسم هی برام کامنت بدین چقد غم داری، می‌بینین ساکت نشستم یه گوشه قایمکی میخونم حرفی نمیزنم، همش ازین نیست خوبما... فک نکنین صب ک پلکامو باز میکنم تا شب ک بخوابم هی هزاربار نیس ک از خودم نپرسم کجا وقت کردی اینقد نامرد بشی رو من؟ 

شاید بابام از خونریزی چشام راست حدس زده میگه سکوتته که آدمو بیشتر از زاریت نگران میکنه...